KÂBE
İslâm inanışına göre yeryüzünde yapılan ilk mâbed, müslümanların kıblesi.
HAREM
Mekke ve Medine şehirleriyle çevrelerindeki belirli bölgeler için kullanılan terim.
HAREMEYN
Mekke ve Medine şehirlerini birlikte ifade eden tabir.
FÂRÂN
İslâmî kaynaklara göre Mekke bölgesinin Ahd-i Atîk’teki adı.
HİCAZ
Arabistan yarımadasında Kızıldeniz’in doğu sahili boyunca uzanan ve Haremeyn ile mîkāt yerlerini içine alan coğrafî bölge.
TEN‘ÎM
Mekke’nin kuzeybatısında Kâbe’ye en yakın Harem sınırı.
CENNETÜ’l-MUALLÂ
Mekke’nin en eski mezarlığı.
MÜCÂVİR
Mekke’ye yerleşen veya bir süre ikamet eden kimse anlamında terim.
HİRA
Hz. Muhammed’e ilk vahyin geldiği mağaranın bulunduğu dağ.
ATÂ b. EBÛ REBÂH
Tâbiîn devri Mekke fıkıh mektebinin tanınmış temsilcisi, muhaddis ve müfessir.
AHBÂRU MEKKE
Ebü’l-Velîd Muhammed b. Abdullah el-Ezrakī’nin (ö. 250/864 [?]) Mekke’nin tarihî, coğrafî ve topografik durumu hakkındaki eseri.
ŞERÎF HÜSEYİN
Mekke emîri.
ARAFAT
Mekke’nin doğusunda, haccın en önemli rüknü olan vakfenin yapıldığı yer.
MİNA
Mekke yakınında bazı hac menâsikinin icra edildiği yer.
ŞEYHÜLHAREM
Mescid-i Harâm ile Mescid-i Nebevî’de ders veren tanınmış âlimlere, buralarda görev yapan hizmetlilerden sorumlu kişilere, ayrıca Mekke ve Medine’nin yönetimini üstlenen kimselere verilen unvan.
EBTAH
Mekke ile Mina arasında bir yer.
AYNİZÜBEYDE
Arafat ile Tâif arasında çıkan ve Arafat üzerinden Mekke’ye ulaştırılan su.
DÂRÜLERKAM
Hz. Peygamber’in bi‘setin ilk yıllarında Mekke’de İslâmiyet’i tebliğ ettiği ev.
KIYÂDE
Câhiliye döneminde Mekke’de ordu kumandanlığı.
FAH
Mekke-Medine yolunda, özellikle Şiîler tarafından kutsal sayılan bir vadi.
ZÜLMECÂZ
İslâm’dan önce hac mevsiminde Mekke yakınlarında kurulan ünlü panayır.
DEŞÎŞE
Haremeyn fukarasına verilmek üzere Mekke ve Medine imaretlerinde pişirilen bir çeşit çorba.
BEREKÂT
Mekke emirliği yapmış olan birkaç şahsın adı.
HİL
Mekke ve Medine haremlerinin dışında kalan bölge için kullanılan fıkıh terimi.