İBN FÛDÎ

1180 (1766) yılında bugünkü Nijerya’nın Hevsâ (Hausa) eyaletinin Maganimi köyünde doğdu. Ailesi Fûlânîler’den Torodbe kabilesine mensuptur. Babasının lakabı olan Fûdî, Fûlânî dilinde “fakih” anlamına gelmektedir. Nijerya Fûlânî Devleti’nin kurucusu Osman b. Fûdî’nin (Osman dan Fodio) küçük kardeşi olan İbn Fûdî (Abdullahi dan Fodio) ilk öğrenimine babasından aldığı Kur’an dersleriyle başladı ve on iki yaşında Kur’ân-ı Kerîm’i ezberledi. Daha sonra ağabeyinden Arap dili ve edebiyatı, akaid, hadis, fıkıh, tasavvuf, ilm-i hisâb tahsil etti. Çoğu akrabası olan bölgedeki âlimlerin yanına giderek öğrenimini sürdürdü. Bu sırada Kādiriyye tarikatına intisabını sağlayan Şeyh Cibrîl b. Ömer onun en çok faydalandığı hocalarından oldu. Îdâʿu’n-nüsûḫ men aḫaẕtü ʿanhü mine’ş-şüyûḫ adlı risâlesinde ailesi ve ders aldığı hocaları hakkında bilgi vermektedir. Tahsilini tamamladıktan sonra telif faaliyetlerine başlayan İbn Fûdî özellikle Arap dili ve tefsirde temayüz etti ve Batı Afrika’da büyük bir şöhret kazandı. İslâmî ilimlere vukufundan dolayı “nâdiretü’z-zamân” ve “üstâz” lakaplarıyla anıldı. Arapça’yı çok iyi kullanan ve aynı zamanda iyi bir şair olan İbn Fûdî’nin birçoğunu Arapça yazdığı kasideleri vardır.

İbn Fûdî, Sokoto hilâfetinin kurulmasından önce Hevsâ’daki putperestlere karşı yapılan birçok cihad hareketine katıldı; bir vâiz ve mürşid olarak ağabeyi Osman b. Fûdî ile birlikte bütün Hevsâ topraklarını dolaştı; hilâfet döneminde de ağabeyinin yanında hizmetlerini sürdürdü. 1812’de ağabeyinin devleti iki bölgeye taksim etmesi üzerine batı bölgesinin (Gwandu) sorumluluğu kendisine verildi ve ölümüne kadar bu görevini devam ettirdi.

Mâlikî mezhebinde ictihad mertebesine yükselmiş bir âlim olan İbn Fûdî görüşlerini mezhep taassubuna kapılmadan ortaya koymaya çalışmıştır. Bazı konularda ağabeyi Osman’la olan ilmî tartışmaları yazdıkları eserlere de yansımıştır. İbn Fûdî şimdiki Nijerya’nın Sokoto eyaletinin Gwandu şehrinde vefat etti. Buradaki türbe ve camisiyle Birnin Kebbi’de yaptırdığı cami Fûlânîler’in dinî mimarisinin en önemli yapılarındandır.

Eserleri. İbn Fûdî’nin birçoğunu manzum olarak yazdığı 100’ü aşkın eserinden bazıları şunlardır:

A) Tefsir ve Kur’an İlimleri. 1. Żiyâʾü’t-teʾvîl fî meʿâni’t-tenzîl. 1815 yılında yazılmış iki ciltlik bir Kur’an tefsiridir. Âyetlerin yorumunda yedi kıraate, dört mezhep imamının görüşlerine, i‘rab, belâgat, usul vb. konulara yer verilmiştir. Eser Ahmed Ebü’s-Suûd ve Osman et-Tayyib tarafından neşredilmiştir (Kahire 1961).

2. Kifâyetü ḍuʿafâʾi’s-Sûdân fî beyâni tefsîri’l-Ḳurʾân. Żiyâʾü’t-teʾvîl’de bazı konuların genişçe ele alınmış olmasının eserden halkın istifadesini zorlaştırdığını söyleyen İbn Fûdî bu eserinde Żiyâʾü’t-teʾvîl’i özetlediğini, bunu yaparken de kıraatte bölgede yaygın olan Nâfi‘ b. Abdurrahman’ın Verş rivayetini, ahkâmda İmam Mâlik’in meşhur olan görüşlerini vermekle iktifa ettiğini belirtmektedir (yazma nüshaları için bk. Arabic Literature of Africa, II, 96-97).

3. el-Ferâʾidü’l-celîle ve vesâʾiṭü’l-fevâʾidi’l-cemîle. Kur’an ilimlerine dair olan eseri, Abdülalî Abdülhamîd’in yazdığı bir mukaddime ile birlikte Abdullah Yâsîn yayımlamıştır (Kano 1981).

4. el-Miftâḥ li’t-tefsîr. Süyûtî’nin el-İtḳān ve en-Nuḳāye adlı eserleri esas alınarak yazılmış bu manzum eseri el-Hâc Ebû Bekir Vezîr neşretmiştir (Sokoto, ts.).

5. Sülâletü’l-Miftâḥ. el-Miftâḥ li’t-tefsîr’in manzum özetidir (Arabic Literature of Africa, II, 108).

B) Hadis. 1. Dürerü’l-ḥikem li’r-Resûl ve ehli’l-kerem. Hz. Peygamber’in ve diğer bazı İslâm büyüklerinin ahlâkî faziletler konusundaki sözlerini ihtiva eden eser Muhammed Tukur tarafından yayımlanmıştır (Sokoto, ts.).

2. Sirâcü’l-Câmiʿ li’l-Buḫârî. İbn Hacer el-Askalânî’nin Fetḥu’l-bârî adlı eserinin giriş bölümü esas alınarak Buhârî’nin el-Câmiʿu’ṣ-ṣaḥîḥ’i için yazılmış 267 beyitlik bir mukaddimedir (Arabic Literature of Africa, II, 107).

3. Miṣbâḥu’r-râvî. 1797 yılında kaleme alınmış hadis rivayetiyle ilgili manzum bir eserdir (a.g.e., II, 100).

4. Neylü’l-meʾmûl min cevâmiʿi kelimi’r-Resûl. Zühd ve ahlâka dair meşhur hadisleri ihtiva etmektedir (a.g.e., II, 100).

C) Fıkıh ve Usulü. 1. el-Elfiyyetü’l-uṣûl ve binâʾü’l-fürûʿ ʿaleyhâ. 1800 yılında telif edilen manzum bir eserdir (Kahire 1961; nşr. Muhammed dan Age, Sokoto 1981).

2. Ḫulâṣatü’l-uṣûl. Süyûtî’nin el-Kevkebü’s-sâṭıʿ adlı eseri örnek alınarak 1812 yılında yazılmıştır (a.g.e., II, 96).

3. Żiyâʾü’l-enâm fî ḥükmi’l-ḥelâl ve’l-ḥarâm. Muhtevası genel olarak Gazzâlî’nin İḥyâʾü ʿulûmi’d-dîn’inden alınmıştır (a.g.e., a.y.).

4. Kifâyetü’l-ʿavâm fi’l-büyûʿ. Manzum bir risâledir (a.g.e., a.y.).

5. Taʿlîmü’r-râżî fî aṣbâbi’l-iḫtiṣâṣ bi-mevâti’l-arâżî. Toprak mülkiyeti usulünü ve topraktan faydalanma yollarını ele almaktadır. M. S. Zahradeen doktora çalışmasında (1976, Abdallahi b. Fodio and his contribution to the Jihād, McGill University) eseri tahkik ve tercüme etmiştir (s. 299-325).

6. Sebîlü’s-selâme fi’l-imâme. Süyûtî’nin Târîḫu’l-ḫulefâʾ adlı eseri esas alınarak 1817 yılında yazılan bu risâle halifeliğe ve halifenin seçim şekline dairdir (Arabic Literature of Africa, II, 106).

7. Żiyâʾü’l-imâm fî ṣalâḥi (iṣlâhi)’l-enâm. Hilâfet konusunda idarî ve anayasal teorileri ortaya koymaktadır (a.g.e., a.y.).

8. Żiyâʾü’l-ḥükkâm fîmâ lehüm ve ʿaleyhim mine’l-aḥkâm. Kano’da yazılan ve hükümet etme usulünü ele alan bir risâle olup çeşitli baskıları yapılmış ([nşr. Ebû Bekir Muhammed el-Fûlânî], Kahire, ts.; Beyrut, ts.; Zaria 1956), Haliru Binji tarafından Hevsâ diline çevrilmiş (Zaria 1966), ayrıca Shehu Yamusa tarafından yapılan yüksek lisans çalışması içinde (1975, The Political Ideas of the Jihad Leaders, Zaria Ahmedü Bello Üniversitesi) neşre hazırlanmıştır.

9. Żiyâʾü’l-ḫulefâʾ ve men dûnehüm. Ebû Bekir İbn Ebû Rendeka et-Turtûşî’nin hilâfet tarihiyle ilgili Sirâcü’l-mülûk adlı eseri esas alınarak yazılmıştır (Arabic Literature of Africa, II, 91).

10. Żiyâʾü’s-sulṭân ve ġayrihî mine’l-iḫvân fî ehemmi mâ yuṭlabü ʿilmühû fî umûri’z-zamân. 1812’de kaleme alınan eser müslümanların savaşacakları gayri müslimlerin niteliklerini ele almaktadır. Isyaku Aliyu tarafından yapılan İngilizce tercümesiyle birlikte yayımlanmıştır (Sokoto 1989).

11. Żiyâʾü’s-siyâsât ve fetâva’n-nevâzil mimmâ hüve min fürûʿi’d-dîn mine’l-mesâʾil. İslâm idare sistemiyle ilgili olan bu eseri Muhammed Tukur (Sokoto, ts.), Ömer Abdullah (Kano 1988) ve Ahmed Muhammed Kânî (Kahire 1408/1988) neşretmiştir.

D) Ahlâk ve Tasavvuf. 1. Âdâbü’l-muʿâşerât li-ṭâlibi’n-necât. Muhtevası Gazzâlî’nin İḥyâʾü ʿulûmi’d-dîn’inden alınmış tasavvufun amelî yönüyle ilgili bir risâle olup Ömer Sanda Gudu tarafından yayımlanmıştır (Sokoto, ts.).

2. Beyânü’l-erkân ve’ş-şürûṭ li’ṭ-ṭarîḳati’ṣ-Ṣûfiyye ve telḳīni’l-esmâʾi’s-sebʿ ʿalâ ṭarîḳati’s-sâdâti’l-Ḫalvetiyye (a.g.e., II, 89).

3. et-Tibyân li-ḥuḳūḳı’l-iḫvân. İslâm toplumunda fertlerin birbirlerine karşı olan yükümlülüklerini ele alan eseri Muhammed Buda (Sokoto, ts.) ve Ömer Sanda Gudu (Sokoto, ts.) neşretmiştir.

4. Tehẕîbü’l-insân min ḫiṣâli’ş-şeyṭân (a.g.e., II, 108).

İbn Fûdî’nin ayrıca Arap dili ve edebiyatı, akaid, mantık, Fûlânî kabilesinin aslı ve tarihi hakkında kaleme aldığı eserleri bulunmaktadır.

Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 1999 yılında İstanbul’da basılan 19. cildinde, 494-495 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.