https://islamansiklopedisi.org.tr/anber-beni-anber
Benî Anber, adını Yemâme’de oturan Anber b. Amr b. Temîm’den almıştır. Hz. Peygamber’in Huzâa ve Temîm kabilelerinin yaşadığı bölgeye müslümanların zekâtlarını toplamak için gönderdiği tahsildara Temîmliler mani olmuşlar, hatta müslüman Huzâalılar’ın vergilerini ödemelerini de engellemişlerdi. Bunun üzerine Hz. Peygamber Temîmliler’e karşı hicrî 9. yılın Muharrem ayında (Mayıs 630) Uyeyne b. Hısn kumandasında küçük bir birlik gönderdi. Bunu haber alan Temîmliler dağılıp kaçtılar. Ancak Uyeyne, bir yörede topluca rastladığı Anberoğulları’na hücum etti ve ele geçirdiği çok sayıda esirle Medine’ye döndü. Hz. Peygamber’in emriyle bu esirler hapsedildiler. Olaydan hemen sonra Temîm kabilesi reislerinden bir heyet Medine’ye gelerek önce müfâharede bulunup üstünlük tasladılar, ancak başarılı olamayınca bağlılık arzettiler ve müslüman olduklarını bildirip esirlerinin serbest bırakılmasını istediler. Hz. Peygamber’in emriyle Benî Anber’e mensup esirlerin bir kısmı karşılıksız, bir kısmı da fidye karşılığı serbest bırakıldı. Anberoğulları 11 (632) yılında başlayan irtidad olaylarına karışmayıp İslâm’a bağlı kalmışlardır.
BİBLİYOGRAFYA
Vâkıdî, el-Meġāzî, III, 974-979.
İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 621-622.
İbn Sa‘d, eṭ-Ṭabaḳāt, II, 160-161.
İbn Kuteybe, el-Maʿârif (Ukkâşe), s. 609.
Ya‘kūbî, Târîḫ, II, 74.
Taberî, Târîḫ (Ebü’l-Fazl), III, 157.
İbn Hazm, Cemhere, s. 4, 7, 208-209, 217, 390.
Sem‘ânî, el-Ensâb (nşr. Muhammed Avvâme – Riyâzî Murâd), Dımaşk 1979 ⟶ Beyrut 1401/1981, IX, 67 vd.
İbn Kayyim el-Cevziyye, Zâdü’l-meʿâd (nşr. Şuayb el-Arnaût – Abdülkādir el-Arnaût), Kahire 1970, II, 224.
Kehhâle, Muʿcemü ḳabâʾili’l-ʿArab, Beyrut 1402/1982, I, 126.
Reckendorf, “Anber”, İA, I, 432.
